Ah ne özenirim o filmlerde rol kesen aktörlere... Gizlediği gözyaşlarını milyonlar görür, duvarlara haykırışını milyonlar duyar... Adam filmde de ölse, gerçekte de ölse, ardından yine milyonlar ağlar...
Anlattıkları hayat aslında, hayatın kendisi. E gerçek hayat niye bu kadar tutmuyor, neden?
Ulan sen ölüp gitsen dünyada kaç kişinin haberi olur? Sen duvarlara haykırsan, ağlasan, yan komşudan başka kimin haberi olur? Yan komşunun vereceği tepki de "yat uyu lan, çocuk okula gidecek yarın, gürültü yapma" gibisinden bir şey olacaktır malum...
Sessiz film hayatımız. O sessizliği kimse duymaz, kimse görmez... En içten döktüğün göz yaşın kimsenin umrunda olmaz, kin, nefret, sevinç, coşku, hepsi saklı bir hazine...
Bu sessiz filmin sesi biziz. Ağlarsan kendi omuzuna kendi ellerinle dokun! Teselli et kendini, ağladığını başkalarına ispiyonlamazsın değil mi? Yağmur başlarsa yönetmensin sen, güzel bir şarkı gir inceden, yürü, koş, istediğini yap...
Aşık olursun belki birgün. Kendine sor napıyım diye,aşık olduğun kişiye gidip ispiyonlamazsın değil mi kendini?
Geceler senin, düşlerken onu inceden yine güzel bir şarkı gir, istersen daha da uç hayaller kaldırır, bu budur...
Hey adamım bir seyirci çıkarsa hayatına ve o seyircide artık dahildir bu filme unutma. Adını sen koy artık arkadaşım mı dersin, hayatım mı dersin, anam mı dersin, babam mı dersin...
Ama dikkat et de kendi elinle oscarı verme ona. En iyi arkadaş satan oyuncu oscarı, en iyi insan kullanan sevgili oscarı ...bu böyle gider...
Her neyse sessiz film ya hayat, gerçek hayat, belki de böylesi en iyisi, ödüllük hayatlarımızı yaşıyalım, ödülümüzü tek başımıza alalım...
Tipik öğrenci evi, demin odama bi çocuk girdi , faceme bi bakabilir miyim dedi, içimden sen nerden çıktım bela mısın aq diyorken, tabii bak dedim, oscarlık rol işte buu...
Kim gördü bu rolü mü, kim bildi. Ben ve ben...
Sessiz film işte. Tanrım seni unutmadım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder