''AŞK ACISINA DAİR''

Aşk diye bir şey varmış.Nedir ki bu aşk dedikleri dedim kendi kendime.Bir sürü tanım oluştu kafamda.En basitinden sevmek birini işte;ama bir başka sevmek işte...

Herkesi sevebilirsin tabii ;ama bu aşk mevzusu girince işin içine,aşık olduğun her neyse sanki biraz ayrılır o diğer sevdiklerinden...

Hep onla olmak istersin,bazen yanındayken bile özlersin,özeldir senin için...

Tabii aşkı anlatmak sayfalar alır şimdiki anlatacağım aşk acısı sadece.

Her neyse efendim,her şey çok iyidir ilk başlarda,bir şeyleri paylaşırsın belli bir süre,kavga felan tabii olur arada,sonra illa bir şey çıkar ve ayrılmak zorunludur artık.Başlaması ne kadar doğalsa,bitmesi de o denli doğaldır aslında aşkın.

Ve bu aşk acısı çekenlerden bazıları kafayı bozar tabii...

Kimi bu acının etkisiyle intahara kalkışır,kimi bir daha kimseyi sevemem ben diye kendini şartlandırır,kimisi ne yapsamda unutamıyorum,unutamayacağım da diye diye yırtınır.Aslında işin püf noktası da budur.Unutamayacağını sanmak,o aklımdayken ben nasıl severim başkasını demek...

Unutmak diye bir şey yoktur doğru.Çok hatırlamak diye bir şey vardır.İlk başlarda çok hatırlarsın o kişiyi,sırf bu çok hatırlamalar sana hiç unutamayacağın hissini verir,sanki yıllar sonra da şimdiki kadar hatırlıyacağım sanırsın; ama öyle değildir...

Zaman geçtikçe daha daha az hatırlamaya başlarsın.Daha az daha az...

Az hatırlamak bir nevi unutmak sayılır,

ve kimse unutmaya karşı koyamaz bu budur,zamanın karşısında durulur mu?

Üzülmek gerekir tabii,sonuçta insansın,ayrıldığın insanla belleğinde yer etmiş anılar var,bilirsin ki o kişiyle bir daha o anılardaki kadar yakın olamıycaksın,aynı şeyleri yapamıycaksın doğru...

Ve o kişiye denk bir kişi yoktur Dünyada doğru,kimse ona benziyemez,kimse onun sevdiği şekilde sevemez seni...

Ama belleğinde her zaman yeni anılar için yer vardır.Denemek lazımdır bir daha sevmeyi,onun sevdiği gibi sevmez ama,ondan daha çok sever belki bir başkası,belki sende onu...

Mutsuz olduğunda daha sık hatırlasın maziyi,mutlu oldukça biraz ertelersin hatırlamayı,bir bakmışsın önceliği başka anılara vermişsin artık...

Benim saygım vardır aslında yıllar yıllar geçsede bir daha sevmeyenlere.O kaybettiği aşkının hayaliyle yaşayanlara elbette saygım vardır.Helal olsun derim ben öyle seven insanlara.Aşkı elinde oyuncak yapmayan insanlara helal olsun be derim o ayrı...

Ben aşk acısı çekmedim,aşk acısı çekememenin acısını çektim tabii o ayrı...

Ama aşk acısı çeken arkadaşlar var etrafımda.Tavsiyem biten o aşklarının sahiden de yıllar yıllar geçse de unutulmayacağına inanıyorlarsa,kimseyi sevemeyeceklerine inanıyorlarsa,sahiden de bu denli inançlılarsa,sevmeyin arkadaşım sevmeyin bir daha...

Şereflidir o yas tutun...

Ama gün olur,devran döner belli bir süre sonra unuttuğunu hissetmeye başlarsan mahçup olursun kendine,inandığım aşk beni niye terketti gitti diye sorular sorarsın kendi kendine...

İnsan annesini kaybeder,bu yas bir ömür boyu sürer...

Anne evladını kaybeder,bu yas bir ömür boyu sürer...

Çünkü kaybedilenin yerine kimseyi koyamazsın bu budur.Ömür boyu çekilecek aşk acıları budur...

Sen diyorsan ki kimseyi koyamıycağım onun yerine diye halen,ölüm dışında ayrılığa neden olan geçerli bir sebebin ne olabilir ki o zaman sor kendine..

Ömür boyu taze kalan acılar olacaktır biliriz.Ama her aşk bu acıya sebep olacak cinsten değildir bence arkadaş.Sen halen dersenki benim acım ömür boyu sürecek,sevin be gerçek aşkı bulmuşsun teselli et kendini,o aşkın acısı da yeter bazen insanı mutlu etmeye...