Kendimi yarım saattir saçlarımın ucuna bakarken bulduğumda yine o insan teri kokan koridordaki iskemlelerden birindeydim.
Çok acımasızca.
Sizin nefes almanıza mani olan herkes gitmiştir. Öylece.
Saçlarımın uçları elime geliyor.
Karın boşluğumdaki ağrı dayanılmaz. Çaktırmıyorum.
Kollarım tutmuyor. İki kez dizlerimin üzerine çöktüm, bacaklarımda derman yok.
Biraz ateşim var.
Ve onun yüzüne tükürmek istiyorum.
İşte bu normal bir tepki.
Yıl 2011 sevgili sayfam.Hava 11 derece. Ama ben ip askılıyla oturuyorum, camda açık üstelik. Tek istediğim daha kısa birşey, zatürre gibi mesela. Ellerimin üstü çatladı, tırnaklarımdaki sararmayı ojelerimi silince farkettim. Yüzüm sapsarı, bütün gece kustum. Ve saçlarım. Onları çok seviyorum.
Sıla diyor ya, kalbimin odaları bomboş. Boş. Çok vicdansız.
Sarıl bana. O kadar sıkı sarıl ki kemiklerimden ses gelsin mesela.
Şimdi neredesin? O orospunun koynunda mı? O otel odasında mısın şimdi yine? Geçen hafta dediğin gibi, daima donla oturursun sevgilim. Yalnızlığın tadını mı çıkarıtıyorsun, orospunun koynunda mısın?
Gözünaydın.
Yüzüne vurmak istedim. Sana "Allah belanı versin" demek isterdim. Sustum.
Bir üşüdüm şimdi, içimden bir titreme geçti ve yatağıma uzandım. Üstümü örtün.
