Benim ve balığımın öyküsüdür...

Yeni bir ilkbahar esiyordu sokaklara..
Okul dönüşü arkadaşımın zoruyla yürüyordum eve..
Yorgundum...
Aklımı yitirmiştim bir kaç zamandır..
Belkide hastaydım, kimbilir..
Serin esti rüzgar..
Balık satan küçük bir dükkanın önünden geçiyorduk..Rengarenk balıklar kocaman akvaryumda yüzerken birden o balıklardan almak istedik..
Arkadaşım en güzellerinden seçti..Rengarenk süs balıklarından...
Benimse gözüm köşede kalmış, pullarının bir kısmı dökülmüş japon balığına takıldı..
Evde hayvan beslemek iyidir derlerdi hep o psikoloji ağırlıklı yazılarda..
O rengi solmuş hasta balıkta takılı kaldım..
Aldım onu..
Akvaryumu yıkadım eve gelince heyecanla ve hevesle..
İçine parlak taşlar koydum..Tertemiz suyunu doldurdum..İçine saldım küçük balığı..
Benimle yaşadı..Beni iyileştirdi..Derdimi dinledi hep..
Gözyaşı dökerdim..
İçimde ne varsa yükledim ona..
Zamanla iyileştim..
Yaralarım sarıldı...
Onunda görevi bitmek üzereydi..
Hissediyordu..
Öyle garip bakıyordu..
Bu sabah suyunu değiştirdim..
Umutla yaşasın diye..
Öldü..
Suyun yüzüne çıktı..
Küçücük bir vedaydı onunkisi..
Görevim bitti dedi..
Artık ölmeliyim, zamanım geldi..
Öldü..
Ağladım..
Gülümseyerek...
Teşekkürler küçük balık...
Geri döndüğümü gördüğünde gittiğin için...
Küçükte olsa umudumda yardım ettiğin için..
Ve en önemlisi tam zamanında gittiğin için..
Sana anlamasanda belki, sürekli derdimi yüklediğim için özür dilerim..
Senin gibi kapalı kutu bir dostum yoktu..
Seninle ve seni hiç yemeye çalışmayan kedi yavrusuyla dertleştim..Başka kimsem yoktu çünkü...
Beni mutlu gördüğün için şükrediyorum...
Ve belkide sapıkça bir kurgu bu..Balıkla yada kediyle dertleşmeye çalışmak yani..
Ama ben, sadece kendimi iyi etmeye çalıştım..
Teşekkürler minik balık...
Herşey için...
Hoşçakal...

Masumiyetin ebedi resmi...

Şuanda dünyanın en güzel şeyi ile başbaşayım...

Hayat o varken o kadar güzelki..

Eskiden ne kadarda anlamsızmış yaşantımız...

Şimdi o minicik bedeniyle hepimizi esir almış durumda...

Belkide en çok beklenendi...Hiç dile varamayan...Ama gelmesi beklenen...

Oda istiyordu belliki gelmeyi...

Bütün hazılıklarını yaptı..

Hatta kendisine dünya üzerindeki tüm güzellikleri katarak merhaba dedi bize...

Öyle bir merhaba oldu ki bu...

Hepimizi hem gözyaşına, hemde büyük bir sevince boğdu...

Şaşkındı...

Etrafını seyrediyordu öylece...

Haberi yoktu yeryüzündeki acılardan, yoksulluklardan, kavgalardan...

Muhtaçtı..

Küçücük parmaklarıyla bütün varlığını tekrar ellerine geri alana kadar muhtacım size diye haykırıyordu...

Görüyorduk, hissediyorduk...

Hepimiz aniden ona adadık kendimizi...

O kadar ansızın girdiki hayatımıza..

Kışın ortasında açan bahar güneşi gibi..

Karların arasından sızan gelincik çiçeği gibi..

Yıllarca, bütün fırtınalara karşı göğüs germiş bir bedenden gelen taze bir ilkbahar..

Nilüfer çiçeği kadar taze...

Ve belkide dünyanın en güzel mücevherlerinden bile daha değerli bir anne için...

Sevmek, korumak, içgüdüler...Hepsinin en güzel bileşkesi...

O kadar savunmasız ve bir o kadarda güçlü olduğuna inandığım...

Sevgi bu..

Önünüze sarayların kapılarını açsalarda faydasız...

Bir anne için kendi canından gayrısı yalan oluyor..

Kimine göre fazla sevgi..Kimine göre saçmalık belki..

Öyle bir annenin yaşadıklarını yaşamış olsaydınız, belkide siz, size verilen, sizden olan bu armağanı ondan daha fazla sevebilirdiniz..

Bilemeyiz...

O kadar güzelki...

Ben belkide sadece benim için umut ışığı yada kanımdan olduğu için seviyorum..

Ve bu satırları öyle bir psikoloji ile yazıyorum..

Herkesin zor sahip olacağı bu sevgi bence paylaşılmaya değer...

Yada sahip olmayı reddenler için küçük bir ders..

Veya hiç sahip olamayacaklar için küçük bir hüzün..

Hayatımıza bunca fırtınayı, kahkahayı ve sevinci katan ve şuan yanımda nefes alışverişlerini duyduğum küçük yeğenim, canım kızım için yazdığım her satır az bile...

Annesine ve ona, bahtı tertemiz, mükemmel bir hayat diliyorum..

Bunu en çokta isteyenlerden birisiyim sanırım..

Allah yüzlerini güldürsün...

Gamze teyzesinden bitanecik kızına sevgilerle...