Saat 17,00...Tarih 18 Aralık..
Mimar ablamın patrondan izin alması sebebi ile işten 1 saat erken çıkmak zorunda kalıyoruz..Bense ilk defa işte kalıp 18,00 e kadar çalışmak istiyorum :) Sebep? Sevgilim her ne kadar aramasada, geldim demesede, içimdeki his, geldi diyor..Burada..Otobüse biniyorum, ama iki durak sonra inip geri yürüyorum..Ve bekleyiş başlıyor...O ayazda 18,00 e kadar bekliyorum işyerimin sokağında...
Umutlar tükeniyor, köşeden görünmüyor, bense umutsuzca eve dönüyorum...
Öyle berbat bir haldeyimki, laroxyl içiyorum..Sırf uyuyabilmek için..İnadına...Ve yatıyorum..Yemek bile yemeden...
Bir ara, tam dalacakken, kolonlardan telefonun çalacağına dair çekme sesi geliyor..Gözlerimin dolduğunu hissediyorum..
Ve evet..Gelmiş..Telefon şuan onda..Çalıyor evet..Ekranda yanıp sönen ismini görebiliyorum...
Küçük bir bebeğin doğum anı gibi...
Sanki masalmış gibi...
Benim küçük sevgilim...
Gözlerim parça parça..Görmek istiyorum inatla..Israrla..Benim küçük sevgilim, şimdi benimle aynı havayı teneffüs ediyor...Hatta son 3 saattir...
Sesini duymak, tarifsiz bir ezberden çok, harika bir ışık gibi...Mutluluğum, canımın parçası...
Evet onun telefonundan, onun sesi..Özlediğim tonlama..Özlediğim gülüşü..Özlediğim sevinci..Evet işte o..Evet hattın diğer ucunda..Özlemişim..Çok özlemişim...
Beklediğime değdimi bilmiyorum..O ayazda kendimi öldürürcesine, donarak, dakikalarca beklediğime değdimi..Evet..Hemde çooook :))
İçimde volkanlar patlarken, yüreğim çığlıklar atarken, o kadar zordu ki bilmemek...Geldimi..Gelmedimi ???
Zormuş sensizlik..Şimdi aynı şehirde olduğumuzu bilmek bile, içimdeki yangınlara su serpmeye yettide arttı bile...
Sevgilim...Hoşgeldin...Memleketine..Doğduğun sokaklara..Kısa bir süre sonra tekrar hoşgeldin bitanem..Seni seviyorum..Duysun dünya..Seni çok seviyorum...
İyiki geldin..İyiki hala dünyamdasın..Çok özlemiştim seni..Sefalar getirdin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder