Hep aynı şey olur zaten..
Tam uykuma dalarım, tam uykunun en tatlı yerini alırım, birden aldığım nefesi verememeye başlarım...
Kalkarım yattığım yerden, su içer açılırım..
Bu sefer açılamadım..Kendimi kaybeder gibi oldum...
Ey hastane! Evimin karşısında olmak zorundamıydın?
Ölürdüm belki...
Belki aldığım nefesi veremediğim için tıkanır kalırdım...
Ölüm bu kadar yakınımıza girmişken neden onu teper, kurtulmaya çalışırız? Evimiz, ailemiz, sevdiklerimiz engel olur hep...Yada bizi sevenlere kıyamadığımız için kurtulasımız gelir...
Yollar ayrıldığından beri hiç merak etmiyorum..
Nerededir, ne yapar, ölümüdür, sağmıdır?
Günler geçtikçe dahada aptal hissediyorum kendimi...
Hiç birşey olmamış gibi davranıyorum etrafıma...
Farkındayım!
Sigaraların ucunda kendimi yakıp yakıp tüketmeye devam ediyorum...
Ne istediğimi bilmiyorum...
İnsanın canını yakıyor bu..Ne istediğini bilmemek yani...
Köşeden dönecek, el sallayacak...
Defol!!!
Tanrı benim için çok üzülüyor, eminim...
Bir kulunu daha şeytana kaptırdı...
Şeytanda bundan büyük bir haz duyuyor...
Bizde harcanacak tek birşey bile kalmadı...
Acıyorum kendime, çevreme vede salak insanlara...
Açtır bu yürek ama ne istediğini bilmemekte...
Yardım eden elini kaptırır diye de korkar aynı zamanda...
Peki ne yapmalı..
Kenimi fizana sürmek isterdim...
Acıyorum..
Kendime...
Sürüle sürüle dağın başına düşmüş birine...Hastaneye 50 metre uzaklıkta birine...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder