Hani zaten çok çok iyi bilirsiniz ya bazı şeyleri, ama aslında yalnızca bildiğinizi sandığınızı, anlamayı hiç istemediğinizi....
Benimkide öylesi birşeydi...
Sırasıyla herkesi, bütün hataları affettim teker teker.
Sevdiklerimi gerçekten sevmeyi, onlar için birşeyler yapmayı, bazı esaretleri ve bazı cehaletleri yok etmek istedim.
İstek güzeldi ama taktik çok tersti.
Bir zaman sonra artık affetmenin ağırlığında boğuldum, affedemeyeceğimi anladım.
Ve sustum!
Benim susuşlarım ağır nikotin kokusu altında ve çok sert oldu. Susuşlarımda boğuldular.
Hesabını belki ıssız bir koyda, belki çok kalabalık bir evde sordum.
Benim hesap soruşlarım hep çok tehlikeli oldu...
Her gün, heryerde, her günahta ve her sevgi selinde buldum, boğuldum, zamanla kayboldum.
Çok duvar ördüler, çok günah işlendi, çok pislik çıktı bugünlerde....
Neye merhem olacak hiç bilmiyorum, imece usulü, biri yaramı deşti, bende onun yarasını deştim...
Canım çok yandı, canımı çok acıttılar.
Bir ağaca ihtiyacım var, yaslanıp rahatlayabileceğim, kuşkusuz zehrimi akıtabileceğim.... Oda yok!
Adım cinnettir, parmak keserim, kestiğim parmağa merhem olmayı çok severim... Mantıklı mantıksızlıktır...
Çok geçimsizim bugünlerde sevgili okurlarım.
Nedense artık dalga geçemiyorum. O kadar çok günah işlendiki etrafımda.
Çekirdek çitliyorum, çay içiyorum ve isyan ediyorum. Güzel denge!
Birisi bu düzene dur demeli diye atıldığım bir zamanda komünist ve aşırı isyankar kolumu kırıverdiler.
Oysaki gün ışığına çıkmamış milyonlarca tane küfrüm vardı...
İznik gölüne doğru savuracak, sevdiğimin koynunda uyanacak, düşenleri tutacak, çok sevimli dostlar edinecek, çok iyi kalpli insanlarla okey oynayacak, koşacak, gülecek, cesaretime parmak atıp dahada hırslandıracaktım.
Birisi mahfetti...
Kendisine buradan çok teşekkür etmek istiyorum.
Muzurluğumu gerçek bir hançer yarasıyla sildiği, ihanet ettiği, bütün hayallerimi başıma yıktığı için.
Ve...
Veee...
Ben artık eski ben değilim.
Kuşkulu ve güvensizim....
Ve aşırı derecede psikopatım...
Oysa, eskiden gözyaşıma eşlik eden o, artık bir sahil pavyonuna transfer edilmek üzere konuşlandırılmış bir fahişe...
Çok acıyorum.
Teşekkürler hayat, çok teşekkürler....
Not: İnsan olana az bile... Ve kimseye güvenme, ve yalnızca kendi çizdiğin doğruda yürümeyi öğrenmelisin!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder