Ve şafakların söküşü...
Ne mükemmeldir gökyüzü...Ne kadar uyumlu renklerdir onlar....
Tek başına biten gecenin sabahında pencereden şafağı izlersin...
İki kişilik bir aşka bir üçüncüyü zorla sığdırıp, sonra şafağın derin anlamlarına inat, bilinmez bir sürgüne gönderirsin yüreğini...
Kokusunu tanımadığın bir adamla aynı koltukta oturup, bir şafaktan öbür şafağa uzanan derin sessizliği dinlersin...
Başından geçmiş herşeyi düşünüp, yitirdiklerin için canın acır....Ama nafile...
Defalarca herşeyi peşinde bırakıp önüne bakmayı hedeflerken....Bir bakarsın imkansız bir noktada takılmıştır ayağın...
Geri dönmek istemiyorummmm.....
....diye bağırdığında,
....duymayanlara inat,
....yeniden...yeniden...yenidenn....
Eziyet olduğunu bilerek sevmeler....Deli divane....
Sonra karşındaki o kadar pervasızki.....Bazen çıldırasın gelsede.....
Aşk değildir..Sevda hiç değildir..........
Tutkun olmaktır.........
Alakasız birine, alakasız şekillerde.........
Ah kalbim........Ben sana ne yaptımda beni bu şekilde ödüllendiriyorsun sen (!)
Şimdi ne yapacağını bilmeyen kalbim, hiç kimsesiz, hiç bir karşılık beklemeden kendini açıp, öylesine bekliyor işte...
Biz nereye gideceğimizi bilmiyoruz...Kime sığınalımda huzurlu uykular uyuyalım...
Sığındıklarımızın aklı beş karış havada..yada...çok yaralı.........
Yanımıza kalan, hayran sevdamız işte......
İyi geceler sessiz şehir....
Hala aşkı yaşayan biri olduğu için şükret ve lütfen yarın sabah dök kendini bana sessiz istasyonlarından....
Sevmek zorsa...imkansızda olsa........Biz sevmek yolunda gidenlerdeniz.....
İyi geceler şehir..
Sevdiğimi rahat bir uykuda bırakması için, acılarını dindirmesi için diğer şehre dua eden bir kalp atıyor burada...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder