Sil Baştan

Bir ramazan akşamı...
Bedbahtım ama canım bundan bahsetmek istemiyor. Hayat her zaman hüzünle geçmiyor.
Herkes bu hatayı yapabilir. Herkes hayatına yanlış insanları sokabilir. Bundan daha doğal ne olabilir ki? İnsanız sonuçta.
Malum şarkı derki; sil baştan başlamak gerek bazen.
Öyle yaptım. Sil baştan.
Hatta itiraf etmeliyim ki tekrar aşık olmayı bile denedim şu kısacık zamanda.
Benimki nasıl bir şeyse artık. Duygularımı o kadar hızlı kontrol ediyorum ki, o bunalım sahnesi geldiğinde hemen bertaraf ediyorum. Bir kalemde...
Sonra bi neşe... Bi mutluluk... Nedensiz ama... İçim kıpır kıpır oluyor aniden. Birilerini arıyor gözlerim öylece, belki aşkı, belki yürekli bir kavgayı ve belki günahsız bir gülümsemeyi. Bulamıyorum. Suskun bir isyan başlıyor işte o zaman bende.
Ayrılık acısı bitti de, birde şu insan olmadığına dair kanıtlanmış acı bitseydi içimde... O zaman tamam derdim belki. Tamam kızım, son durak, in artık sen burada...
Herkes dedi ki, sil baştan başlamalısın, gereksiz herşeyi, herkesi çöpe atmalısın... Yaptım. Ama beyindeki hatıraları silmek o kadar zor ki... Anlatılmaz bu. Ancak yaşayan anlar beni.

Tam bunları sindirekoyarken, birden biyerlerden fırlar çıkar. Karşına çıkar, dost ayağı çeker. Sende hiç sallamazsın ya nasıl olsa işte...
Benim durumum buna tekabül etti.
Kendimi kötü hissettim. Zaten artık onu gördüğümde kendimi iyi hissedemiyorum. Ama kabul etmeliyim onun varlığını bir şekilde. Benimle aynı havayı teneffüs ettiğini, Her gün benim geçtiğim güzergahlardan geçip gittiğini, bir şekilde mutlu olmaya çalıştığını kabul etmem lazım. Bunun için kendimi onu görmeye alıştırmalıyım bir şekilde...
Zor olabilir tamam, ama ben zoru başarmayı sevmezmiydim hep? Bütün zor işler bana kakalanmadı mı bu güne kadar? Ben cesaretliyim ve bu konudada cesaretim olmalı.
Hayal etmeyi sildim dağarcığımdan. Hayal etmiyorum artık.
Ve şimdi, beni mutlu edecek olanı bekliyorum artık.
Bir gün kapım çalınacak, çalınmalı, öyle olmalı.
Ve o gün bütün anılarımı kapı önüne attığım gün olacak...