İstersen günde 10 paket iç, kimsenin malum yerinde olmuyorsun, onu anladım... Acını dolu dolu yaşadığında, gözyaşlarına teselli verildiğinde kendini aptal gibi hissediyorsun, benim gibi içine içine akıttığındada farketmiyor, bu sefer insanlar kusmadığın için embesil gibi etrafında fır dönüyor. Yani sen istediğin yerde tut, sonuç hep aynı oluyor. Bir düzine saçmalık...
En azından bu sefer -zaten istemiyordum ayrılmaya gönüllüydüm, olmuyordu falan demeye çalıştım, ama içim öyle demeyince öyle olmuyor...
Koskoca 4 yılını, hayatının en güzel yaşlarını vermişsin, elinde düzgün bir anın bile kalmamış, kalanlarda bahsedilecek olanlar değil. Sevmişsin, yeri gelmiş acından gebermişsin, sana giren girmiş, çıkan çıkmış, onun her tarafı keyifte, nerde akşam orda sabah olmuş... Sen oturup kendine beddua etmeye başlamışsın. İşi makaraya sarmışsın artık, sürekli gülüyorsun, pozitif görünüyorsun, hayırlısı olsun diyorsun ama içine akıyor işte..
Onun üzülüp üzülmediğini merak ediyorsun. İçindeki o ses, üzülmüyor diyor, diğer duygusal içsesin üzülüyor diyor.. Sen, birey olarak, nereye saracağını, ne yapacağını şaşırıyorsun. Beklediği yerlere takılı kalıyorsun, köşelere ağlıyorsun, kesinlikle susuyorsun!
Şimdi, hayatımın en karmaşık dönemini yaşıyorum. Susuyorum! Susuşum içimde adeta zehir etkisi yapıp, kasıp kavuruyor. Ağlamak istiyorum, biyerde tıkanıyorum. Bu berbat bir duygu.
Berbat bir haldeyim. İyiyim, aşırı iyiyim. Ama tık diyeceğim anı bekliyorum. Bayılana kadar ağlayıp kendimi biyerlerden atacağım anı bekliyorum. Öyle bir doluluk var içimde.
Kelimeler hiç birşeyi ifade etmiyor bu günlerde...