Sevgili'ye

İnsan hep aynı olmuyormuş. İnsan hep aynı umutla bakmıyormuş dünyaya.
Evet söylemiştin biliyorum, sende biliyorsun aslında. Bakışlarımızdan konuşamadıklarımızı bugün anladım. Birbirimize popomuzdan bahaneler uydururken farketmemiştim oysaki. Bugün, tamda bir kaç saat evvel öylece baktım kaldım hayata. Sanki görüntü dondu, sanki yaşantım öylece kaldı. Benim hep ulaşılmaz ideallerim vardı, yeteneklerimi gözler önüne serme çabam, dışarıdaki hayata akamama endişem, sosyalleşme çabam... Benim hep birşeylere dahil olma çabam vardı ister istemez, yalnızlığı sevdiğimi iddia etsem bile, ikimizde biliyordukki, ben asla bir başıma kalamayacak kadar korkaktım.
Çok terbiyesizce olduğunun farkındayım. Kendimi hep o anda buluyorum. Kendimi hep o sabahın köründeki sahnede buluyorum kaç gündür. Her noktasını yazabilmek isterdim, utanmadan, korkmadan, çekinmeden. Ama yapamıyorum işte. Ne istediğini bilip, bunu söyleyememek ne kadar zor, sen bunu hiç bilemezsin. Çünkü böyle bir tecrüben yok, olmayacak. Sen hep düşündüklerini söylerdin, gelip haykırırdın. Ben susardım. Benim bünyem susmaya alıştı. Bunu neden yaptığımı bilmiyorum. Çok yıprandığımın farkındayım. Elimden başka türlüsü gelmiyor. Sana sarılıyorum, içime çekiyorum, gözlerimi kapatıyorum. O suyun durgunluğu gibi dinliyorum seni. O suyu tek başımayken nasıl dinlediysem dinliyorum. İçindekileri ele vermeden sevdin beni, hala öyle seviyorsun.
Şimdi gelecek planları yapıyorum. İstanbul, İzmir, Ankara... Ve diyorumki, bekler mi beni? Yada tamda korktuğum gibi, bir başıma mı kalırım? Bir başıma ve savunmasız...
Elimde birşey kaldı. Daha alamadığım bir diploma, bir kariyer, bir yığın bilgi. Ama hiç biri gönlümdeki yarayı çözemedi. Hiç biri içimdekine derman olamadı.
O kadar perişanımki, anlatamıyorum bunu sana. O kadar içim acıyorki, bunu sana anlatamıyorum. Nedenini bilmiyorum, bilsem çözümünüde bulurdum... Bildiğim tek birşey var, artık kendimi iyice kapattım dünyaya. Yapıyorum, o kadar. Eskisi kadar düşünmüyorum artık hayatı. İçimden geldiği gibi... İçimin el verdiği gibi yaşamaya başladım. Sorgulamıyorum bile artık...
Bu nasıl birşey, çok iyi bilirsin.
Gel, o soğuk, buz gibi suya bir kez daha girelim birlikte. Bir kez daha dinleyeyim kalbinden geçenleri. Bir kez daha dinle kalbimi. Biliyorum, bakışların anlatıyor bana gerçekleri.
O zaman, gel seninle kuralına göre oynayalım artık. Belli kalıplarda olmasın. Ne istiyorsak onu yapalım. Tekrar girelim o sabahın köründe, o ilk ışıkların aydınlattığı buz gibi suya.. O kadar hasretmişimki sana... Tekrar nefes almak istiyorum suyun içinde seninle birlikte.
O yosun kokusunu, o deniz tuzunu bir kez daha hissetmek istiyorum.
Tamda istediğin gibi.
Her şey bitti. Her şey sona erdi artık. Seni sevmemin şerefine, kendiliğinden açılmış, yeni bir sayfanın başlangıcında...
Bu gece gelsen. Rüyamda otursan usulca. Sabaha kadar uyusan göğsümde. Çok sevdiğin gibi... Yatsanda kalkmasan keşke...
Özlemişim ben seni... Çok özlemişim...
Bunun adı kader.
İkimizin kaderi. İkimizin sonu acı veya tatlı. Hayat bizi boşuna aynı kalıba sokmadı. Ben acıya alışmayı öğrendim, sen sevgiye...
Şimdi bunu okuyabilseydin eğer, birşeyi anlamanı beklerdim. Ben seni normal insanların normal insanları sevdiği gibi sevemedim.
Artık hangi boyutta sevdiğimide bilmiyorum.

Resim: Kendi çekimim, Eşkel 2010