Bu sabah güneş var şehirde...Ama ben, ben güneşini kaybetmiş bir deniz gibiyim...
İçimde sonsuz fırtınalar kopuyor...Her fırtınada biraz daha yitiriyorum bendeki beni....
Sığınacak liman aradım...Buldum...Sığınmaya gücüm yok...
Cesaretim kırık dökük...
Perdelerim örtük, pencereler kapalı...
Karanlıkta kayboluyorum...
Hangi beni nerede bıraktım diye sordum...Nerede bıraktımda bulamıyorum...
Çok hassas içimdekiler...Sertleşemiyorum..
Duvarlarımı yıktılar...Savunma mekanizmam yerle bir oldu...
Sabah olurmu soruyorum size... Acılarım dinermi içimde...
Yada ölürmüyüm erkenden... Son nefesimde bile tek bir isimle...
Gitmem gerek...Arkama bile bakmamam gerek... Sormamam gerek neden diye...
Silmem gerek ardımdaki yığınları..Tek kalemde..
Cesaretimi toplayıp kurtulmam gerek...
Ölüp ölüp dirildim yine...
Saate baktım sürekli uyanıp...
Saatler bile acıyor artık bana...
Bu gidişim isyan değil...Bıkmışlığımın kırıklığı...
Ne ölüme ne kedere gidiyorum..Yalnızca yeni bir hayata...
Arkamda bıraktıklarımı düşünmeden yine...Eskisi gibi...
Korkuyorum ama korkunun ecele faydası yok işte...
Soruyorum şimdi yine... Hangisi daha zor.. Gitmekmi, kalmakmı?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder