Profil..im...

İsim: Kumrall

Doğum yeri: Uzun uğraşlardan sonra, Bursa..

Doğum tarihi: Kiraz ayının 22 si, 1990..

İkamet yeri: Kahvehaneden farksız olan odası...Bazen mutfak, tuvalet ve banyo..

Hobileri: Kitap okumak, fotoğraf çekmek, bağırmak, ağlamak, sık sık depresyona girip uzun ve karışık yazılar yazmak, hayal kurmak, kıl olduğu şahıslar hakkında kendi çapında komplo kurmak, site kurup kaldırmak, bilgisayar, yemek yemek, kahve içmek, sigara, makyaj ve türevleri, insanları anlamaya çalışmak, moral vermek konusunda kendini geliştirmek, görmeye çalışmak, kavga etmek, kırıp dökmek ve son olarakta psikopata bağlayıp asmak, kesmek...

Fobileri: Kendini bişey sanan insanlar, kamyonlar, para, güç, kadınlar, babası (kendisinden sadece korkuyor gibi gözükmek zorunda:)), ışık, bilgisayarının çökmesi, insan kalabalığı...

Suçları: Düşünüyor olmak, yaşıyor olmak, hata yapmasının doğal olması, kendini geliştirmeye çalışmak, haz aldığı şeyleri yapması, telefonla konuşması, bilgisayarın başında sabahlaması, gülmesi, kısaca neden var zaten, olması bile hata :)

Şuan en sevdiği iki şey, sevgilisi ve yolda olan yeğeni...

En sevmediği iki şey, çıkarcı insanlar ve çıkarcı insanlar..

Kendisine soracak olursak,
-Bu günlerde agresifsin, uyumuyorsun, konuşmaktan çekiniyorsun...Evet, son zamanlarda kapasitemi aşan olayların içinde debeleniyorum...Düzeltmeye çalışmakla, beni öldüren, hatta boğum boğum boğan iki durumun arasındayım..İkisininde cevabını alamıyorum...Zaten artık sormuyorum...Sadece yaşamakla meşgulüm...İdamımdan önceki bi haftayı değerlendirmeye çalışıyorum...
-Seni bu kadar geren durum, hayatmı?...Değil...Hayat beni boğmaz...Aksine hayat varlığım için burdayım...O olmasaydı ben çoktan gitmiş olurdum....(gülümsüyor)Sadece gerginim...Gerginliğimin katsayısı, ölümle eşdeğer...Bunu durduramıyorum...Gün geçtikçe daha çok gerginleşiyorum...Ve sanırım bikaç zamana kadar hak ve yol gibi kavramları öğreneceğim...
-Aksine, çok canlı, neşeliydin..Kıpır kıpırdın..Seni bu hale getiren nedir?..Beni bu hale getiren çok şey var...Çevremdeki insanlar, kazandığım tecrübeler, sıkıntılar, sevdiklerine duyulan özlem...Bi çok şey sayabilirim...Hepsini irdelemek çok zor ve sıkıcı olur...
-Özlem dedin...Sevgilin...Oydu bu özlem sanırım...Hayır, ona duyduğum özlem değil...Ona özlem duymam için sebep yok bir defa...Yaşıyor çok şükür, sağlığı yerinde, bir problemimizde yok...Ona özlem duymuyorum...Özlem duyduğum, ailem, ben...Özelliklede ailem...İşin anlaşılmama gibi bir tarafı yok...Artık bittik...Kimseyle bağım kalmadı...Görmekten bile nefret eder hale geldim...Ailemi, normal ailemi özlüyorum...
-Hayat bu zamana kadar sana neler öğretti?...Gücün güçlüde, zayıflığın sadece bizlerde olabileceğini öğrendim...Aşk denen şeyin var olmadığını, bunun sadece bağımlılıktan ibaret olduğunu öğrendim...Silahların sadece metal parçasından ibaret olmadığını, insanların birçok şeyi silah olarak kullanabileceğini, var olmakla yok olmak arasındaki ince çizginin, gerçekten çok ince olduğunu, ölümün, sanıldığı kadar kolay olmayacağını, dostluğun vefası olmadığını, birinden ölesiye nefret ederken aslında onu çok özleyebileceğimi öğrendim...Bunların vesaireleride yok değil.. :)
-Söylemek istediğin cümleler vardır....Olmazmı...Bir dünya var...Ama satırlara sığmaz...Hayat, devam ediyor...Herşeye rağmen yaşanılıyor...Yaşamak zorunda olmak bazen insanın canını çok yaksada....Olsun...İnsanın paylaşabilecek birşeyleri varsa, o insan hala insandır...
Yaşanıyor işte, istesekte, istemesekte...
Bazen doluyor insan, karalamak istiyor, konuşmak, açılmak istiyor...
Bazen insanların sizi anlamasını bekliyorsunuz..İçinizdekileri döküyorsunuz bir bir...
Sonuçta farkeden bişey olmuyor...
Yine siz olarak devam ediyorsunuz...
Kısaca, hayat devam ediyor...
Zorluklarda insanı büyütüyor...Ama devam ediyor....