Girende sağolsun çıkanda.

Bazen kendi kendime sorduğum zaman bile alamadığım cevapları aldığım bir buçuk saatlik eylemler yaşıyorum. Basit ama büyük. Küçük ama parlak. Şeytani ama iyi.
İnsan hayatını ne kadar debdebeli ama karmaşık, ne kadar basit ama sağlam yaşasada; herşey aynı işte. Yaşam ile ölüm arasındaki ince çizgide günleri sayıyoruz, hepsi bu.
Bir rüya gördüm dün gece. Beyaz bir gelinliğin içinde sokakları dolaşıyordum. Rüya bu ya, düğünüm olacak ama olmuyor. Herkes benim için giyinip süsleniyor. Hatta hiç tanımadığım, daha önce hiç görmediğim birine el öpmeye gidiyorum. Düğün olmuyor, vazgeçiyorum. İçimde serin bir acı hissediyorum. Gelinlikle yatağa girip kafama kadar çekiyorum yorganı. Sonra normal hayata uyanıyorum. gelinlik yok, gelin yok.
Hayatta hep daha fazlasının olduğunu bildiğimden sürekli susar bir halim vardı. Küçük şeyleri dert etmezdim veya aşktan canım yandığında ağlamazdım. Bunu kendime neden yaptığımı bilmiyorum. Büyük hıçkırıklarım olduğunda genelde sebepsiz yere, eften püften şeyler için oldu. Bu beni yıprattı, biliyorum.. İçimdeki kini kusmak için bağırdım, sinirlendim yada sebepsiz kahkahalar attım. (Uykumda attığım kahkahaları buna dahil edebiliriz)
Bugün, 22sine bir ay kalmış biri olarak şunu söyleyebilirim, hiç bir zaman insan kinini içinde tutmamalı. Keskin sirke küpüme zarar verdiği gibi canımı yakan küplere de zarar veriyor. Ettiğim ahlar veya içimdeki o çok alınmış veled yüzünden, allah'ın takdiri mi desem ne desem artık, kimsenin iki yakası kavuşmuyor. Tek istediğim huzur. Huzuru bana yapılanların aynısının onlarada olması, mala veya cana zarar gelerek bulamayacağımı farkettim. Benden özür dilemelerini istemiyorum. Hatta kimseyi istemiyorum. Çünkü insanlar sizin ne hissettiğinizi anlamaz. Bunu anlatmaya çalışıyorum. Herkesin kimyası farklı dayanıklılık katsayısında olduğu için, farklı bakış açıları gelişir. Biri sizi kötü kız olmakla suçlarken bir diğeri yaşadıklarınızı dayanılmaz bulabilir.
Herşeyi baştan sona anlatmak isterdim. Hiç tanımadığım, bir daha hiç görmeyeceğim birine kusmak isterdim.
Bir arkadaşım aşktan yana dert yanıyordu geçen gece. Bana, "senin mükemmel bir ilişkin vardı, kendin kaşındın" dedi. Huzurbozan'mışım yani.
Gözlerinin içine baktım ve "Sen benim yaşadıklarımı yaşasan şuan ya akıl hastanesinde olurdun yada intihar etmiş; mezarda olurdun. Konuşma!" dedim. Bilmiyorlar ki... Zaten ne yaşamış olursam olayım ya kendim hakemişimdir, yada müstahaktır.  Sırf bu yüzden sustum, sustum, sustum. Allah ömür verdikçe susacağım. Tabiatım böyle değil, yapmam gereken ve üzerime düşen bu.
Tek istediğim, kimse bana dokunmasın. Sessizce resimlerimi izlemek ve içinde biriken anıları uzun uzun seyretmek istiyorum. Hepsi bu. Buna ihtiyacım var çünkü.
Yoruldum artık. Kim olduğum, ne olduğum kimsenin umurunda değil. Canımı istiyorlarsa gelip alabilirler. Allahın verdiği bir can, nerede biterse orada musalla taşı...
Nasıl bir hayatımın olacağını bilmiyorum. Ama şunu biliyorum, her pişmanlığım yalnızca rabbime. Kişisel pişmanlıklarım yok artık. Ne olursa olsun. Artık biri bana, seni çok iyi anlıyorum desin. Gerçekten, içten.

Dip: Her seferinde buraya kasıntı şeyler yazmayacağım desemde engel olamıyorum, bir süre daha bu boktan halimi okumak zorunda kalabilirsiniz. Girende sağolsun çıkanda.

Edit: 17 mayıs 2011 15.29
Bu yazımı, dün gece bu yazıyı yazdığım vakitlerde hakk'ın rahmetine kavuşmuş olan, karşı komşumuz, hacı amcaya ithaf ediyorum. Yazımı yazarken kendisinin vefat ettiğinden haberim yoktu. Önceleri çok sevdiğim biri olmasına rağmen, sonraları tartışmalarımız olmuştu. Helallik istemeyi çok istemiştim ama nasip olmadı. Allah rahmet eylesin, taksiratını affetsin. İnşallah hakkını helal etmiştir.