Hoş geldin yalnızlığım!

Bu sadakati seviyorum.

Gökyüzü pırıl pırıl bir güz akşamında. Bütün odalar sonbahar renklerine boyanmış. Etraf sessizliğe büründüğünde bu atmosferi saatlerce dinleyebilirim. Sessizliği dinlenmek? Kolaydır… Sadece huzur vardır içinde. Endişe veya telaştan eser yoktur. Ruhu değiştirir. Sanki yeniler, sanki deri atar o endişe dolu beden. Hangi yöne baksan sarıdır, sarıdan biraz daha sıcaktır sanki. Belki biraz piyano sesi… Ama dingin olmalı her şey. Bir tür meditasyon.

Ama yinede biraz şansım olduğu zamanlarda daha hareketli davranabilirim, tabii eğer ben gerçekten bir kadının hissiyatını anlatıyorsam. Bu benim şansım olmadığında, hüznüm kotasını tamamen tükettiğinde, artık acıyla yanma mevsimim sona erdiğinde hissetmek istediğim türden bir duygu yoğunluğu. Yılda belki bir, yada iki kez görebilirsin bunu. O yapay sıcaklıkla dolu mekanı, ama bir o kadarda gerçekten… Sarı, kızıl, oldukça sıcak ve huzurlu renkleri…

Bu renkler bana ne zaman sadakatli davransalar, saatlerce oturabilirim hiç kıpırdamadan. Düşünmem, tartışmam, yargılamam. Bütün sorunlarım bir bir geride kalmış olur. O an sadece ben varımdır. O kadar sıradanımdır ki, her şeyden daha fazla belki.

Sonbahar benim için sadakattir. Bütün ihanetleri bir bir döker ağaçlar. Hepsinin ardında bir ben kalırım, tek ve değişmez.

Başka şansım kalmadığında intihar etmem ben. Ama içten içe kendimi öldürdüğümü, kendim için çevremdekileri öldürdüğümü, sonra benim için değersiz ne kalmışsa geriye hepsini tek tek yakıp yıktığımı… Bilirim ve intihar cüretini ben hariç her şey gösterir benim için. Bütün kadınlar böyle midir yoksa böyle davranan tek kadın ben miyim diye merak ediyorum bazen.

Bir aşk kalbimde küllenmiştir daha hiç başlamadan. Genelde hep böyle oldu zaten. Yine bir cenaze kalktı yüreğimdeki tenhalardan. Usulca gömdüler. Hiçbir törene gerek kalmadı. Artık onu hatırladığımda daha sakin davranabiliyorum. Daha uzak durabiliyorum ve daha az korku duyuyorum olacaklardan.

Artık evlenmeyen insanları anlayabiliyorum ve onlarla neredeyse aynı fikirdeyim. Belki de biz insan ilişkilerinde kötüyüz, ama bu varsayım, benim teorimse; bizi daha çok küçükten başlayarak çok fazla acıttılar, kanımız aktı, son buldu, yaralar iyice kapandı, deştirmemeyi öğrendik, ve artık yaralarımız çok fazla gün yüzüne çıkmadığı için, aynı şeyler yaşanmadığı için oldukça rahatız. Artık daha ciddiyizdir, daha az konuşuruz kendimiz hakkında, yaralarımızı deşenleri tamamen dışlamışızdır ve gece bitmiştir. Tam aydınlık ve güneşli olmasa bile, yeni güne merhaba! Biraz solgun, biraz bitkin… Ama yinede merhaba!

Geleceğime baktığımda sonsuza dek yalnızım. Ve çok mutluyum. Tatmin olmamış taraflarımı bastırmak zorunda da değilim üstelik. Küçük bir ev, küçük bir bahçe… hepsi bu.

Hayır tipik bir gençlik bunalımında değilim. Ama sağım solum belli olmaz benim. Ne zaman kime kaptırırım, yeniden o beyazlarla kaplı hayallerime dalar mıyım, bilemiyorum. Olmaması için dua ediyorum şimdilik.

Yalnızlıktan sıkılmayacağımı biliyorum. Yalnızlık ve sessizlik iyidir. Daha fazla biriktirip daha fazla üretebilirsin kendini. Ve sorumluluk olmaz hiç. Kendime ve yine sadece kendime sorumlu olduğum günleri çok özlemişim. Hoş geldin yalnızlığım! Uzun süre dizlerinde uyuyup yeşil rüyalar görmek istiyorum. Hep yanımda kal olur mu?