"...Demir kapı ağır ağır aralandı. Hukuk bürosu üçüncü katta. İlgili bir asistanı olsada, biraz kasvetli geldi ortam bana. Sanki şeytan buralara defalarca uğramış gibi.
Şikayetçi olmayacaktım, korkuyorum dedi. Korkmakta haklı. Bende olsam bende korkardım. Tabi başkasına iş yaptırmak kolay. Ya benim başıma gelseydi, gelemez miydi? Gelebilirdi. Çok güzel olmayabilirim, bunu kabul ediyorum. Şişmanım, ayrıca sabırsızım. Çok ağır laf sokarım. İnsanların hatalarını yüzüne çarparım. Bu yüzden kimse sevmez beni. Kim severki? Annem bana hep uyumsuz olduğumu söyler. Uyumlu olmalıyım. Herkes gibi bir hayatım olmalı. İşten eve, evden işe. Ordan işe, yine eve. Para kazanmalıyım, fellik fellik gezmemeliyim. Nilüfer dedim kendime. Nilüfer, çok güzel isim. Bir kere çiçek ismi. Ama ben çiçek isimlerini sevmem, peki o adam bana hep nilüfer dediğinde neden kendimi nilüfer diye kabul ettim? Bir ara herkes bana nilüfer dedi. Kendi adımı unutmak üzereydim. Bir arkadaşım vardı, adı makbuleydi. Kendine gül diyordu. Gül! Gül isminden nefret ederim oysa ama ben bile ona makbule demedim.
Karanlık çökmek üzereydi. 'Nilüfer...' dedi, 'Orospu ne demek arkadaşım?' Sahi, orospu ne demekti? Cevap veremedim. Çünkü önünden ardından ona, 'Aaaa kızlar, duydunuz mu? Tecavüze uğramış sonunda orospu!' diyordu. Gerisini biliyordum lafın. Elini tutup sıktım. Zaten elimden bir bok gelmiyordu.
Orada ona, bana nilüfer deme demek isterdim. Benim adım nilüfer değil. Gerzek adamın biri bana nilüfer dedi diye sürekli nilüfer demeyin bana! Diyemedim. Çok yaralı. O kadar yaralı ki, o kadar günahsız ki!
O da sordu, avukat yani. Zorla mı birlikte oldu seninle?
Zorla olmasa burada ne işimiz var sanki? O da inanmıyor. O da, o gece sevgilinin evinde ne işin vardı? demeye getiriyor lafı. Herkesin yapmaya çalıştığı bu. Hakim bile bu soruyu ona soracak, belki içten içe, belki açıktan açığa.
Seviyordu. Çok seviyordu. Hiç anlamamıştı. -isim vermeyelimde, adına X diyelim adamın- Belki X te böyle düşünmemişti. Belki bir anlık gaflete düşmüştü. Belki şimdi hapishanede ağlıyordur. Tanrım, diyordur, neden yaptım? Neden hayatını kararttım sanki?
Öyle olmayacak. Bir anlık gaflet ha? Öyle yağma yok. Bunun bir anlığı yok. Allah size cinsel güdü verdi diye, öyle bir anlık gaflet ve sonra aman nasıl olsa şikayet edemeze getirmek yok olayı. Etti işte. Sonunda oda açtı kapılarını. Çok ağladı. Çok vurdu kendini yerden yere.
Dönemem Nilüfer dedi telefonda, Dönemem, konuşamam, yaşayamam aynı şeyleri. Varsın cezasız kalsın, varsın çıksın o delikten ama yapamam, yüzleşemem... dedi bana. Otogardan onu alırken hala aynı şeyi söylüyordu, ...nasıl ikna ettin beni nilüfer? ...Bu şehrin havası beni adeta yutuyor nilüfer ...İzmir'e dönmek istiyorum, oranın havasını çekmek istiyorum içime ...Ailene sakın anlatma olurmu arkadaşım ...Yeğenin büyüdü mü nilüfer? ...Teşekkür ederim nilüfer.
Yine aynı şeyi söylemek istedim. Benim adım nilüfer değil be hatun!
Avukat bizi yanına alınca konuşamadı bir süre. Bir ağlama boşaldı gözlerinden yağmur gibi. Ailesini bu yüzden istememişti yanında. Haklıydı. Zaten yeterince zordu, ayrıntıları bilsinler istemiyordu. Tanrım! Ya aynı şey benimde başıma gelseydi? Bu kadar cesur olabilir miydim acaba?
Anlat dedi adam. Herşeyi anlat.
...Sarhoştuk. Ama tam olarak değil. Yani ben değildim. Zaten ben sarhoş olmam ki! Xte olmazdı. Hiç olmamıştı. Belkide, bilmiyorum... Nedir o belki olan? Yani belki, ben görmeden belki uyuşturucu hap almıştır. Daha evvelden yapmış mıydı? Yok, hiç yapmamıştı kemal bey, o böyle biri değildi. O gayet sakindi. Beni bugüne kadar hiç üzmemişti. Sonrasını ikinciye dinlemek çok ağırıma gitti sanırım. Pencereden ağaran gün batımına daldım. Kesik kesik duydum ama hayalimde canlandırdıkça, allahım! ...Beni yatağa bağladı ...ağlıyordum ama kimse uymuyordu, evde sadece ikimiz vardık ...dövdü, çok dövdü. Bileğim incinmiş, hastaneye gittiğimde anlaşıldı. Kendi acımdan onu bile hissedecek durumda değildim. ...Evet avukat bey, zorladı. Kurtulmaya çalıştım, tehdit etti, elinde bıçak vardı, direnemiyordum. Neden gittin evine? İlk gidişim değildi ki! Hep giderdim. Ev arkadaşları şahit, o salonda ben onun odasında uyurdum, bana anahtarı verirdi, odamın kapısını kilitlerdim.
Adam herşeyi sordu. Her soruyu. 1 saatten fazla sürdü görüşmemiz. Sonra çıktık bürodan. Artık gelmeyecekti. Mecbur kalırsa çağrılacaktı. Ailesi ilgilenecekti. Babası hep aynı şeyi söylüyordu karanlık bakışlarıyla, Kızım hata yapmadı, ben evladıma güveniyorum, kimse onu böyle ayaklar altına alamaz, gerisinde ben varım, babası var!
Gittik, sarıldık, ağladık. Onu asla görmeyeceğim! dedi. Onu görmek istemiyorum! Onun ölmesini istiyorum, onu öldürmek istiyorum!"
Hayatımda ilk kez anlatmazsam kusacağım tanımıma gerçek bir neden yaşadım. Konuşamıyorum, düğümleniyorum.
Hep yaptığım gibi, o kadar sağlamdım ki! Gözyaşımı içime akıttım. Nilüfer olsaydı, yada kumrall. Ne yapardı? Ağlar mıydı? Ağlardı tabii! Geceleri yatağa yatar, kusana dek ağlardı. Ama yinede bu kızın yaptığını yapamazdı. Korkardı, çekinirdi. Ya duyarlarsa, derdi.
Şuan hafifledim. 1-2 hafta önce olan şu olayı nasıl tuttum içimde bu zamandır diye şaşırdım kendime. Nasıl? Geceleri rüyalarıma giriyor.
Aslında biliyorsunuz ya, tecavüze uğramak için açık-kapalı, eve gitmiş-gitmemiş olmak gerekmiyor. Önceden kapalı kapılar ardında yaşananlar şimdiki bilinçlenmeyle gözler önünde o kadar... Sanki eskiden daha mı az oluyordu? Sanki ahlaksızlar sonradan mı çoğaldı? Hayır. Ahlaksızların kanı, ahlaksızların soyu yürüdü o kadar. Hepsi bu.
Keşke elimden daha fazlası gelseydi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder