"O"

Bir kadın aşka bu kadar tutkulu davranabilirdi herhalde. Dedilerki yüksek dozda sevgi, aşk alıyormuşum...Evet farkettim ki bünyem buna fazlası ile dayanabiliyor.
Bu yüzden olsa gerek herkesin yaptığını yapmıyor benim kalbim. Adrenaline kayıyor, tehlikeliyi seviyorum. Evet, kesinlikle herkesten faklıyım. Kurallara aykırı davranıyorum.
Ben sevebilirim. İnsanlığından şüphem olmayan herkese deli gibi bağlanabilirim. Bir insanın benden istediği yeterki sevgi olsun. Tahmin edebileceğinden daha fazlasını verebilirim. Buna inanıyorum...
Şuan kalp atışlarımı duyumsuyorum deli gibi. Günlerdir evirip çevirip yazamadığım şeyleri yazmak, rahatlamak istiyorum.
Kollarımdan geçen damarlarım sızlıyor. Ayaklarım titrediği için ya oturuyorum yada yatıyorum. Kalbim resmen boğazımda atıyor. Birazdan ağzımdan fırlayacak gibi.
Bu akşam fox'ta ömre bedel diye bir dizi takıldı kumandama. Deli gibi ağladığımı hatırlıyorum yalnızca...Ardından gelen astım krizlerim... Tek bir sahnesi içimi yaktı geçti, daha fazlada seyredemedim. Kaderim diyorum...Kaderim... Ne acı!
Ben içimi yavaş yavaş rahatlatmaya alışkın biri değilim evet. Aylarca bir damla gözyaşı akıtamazken bir anda, kendime eziyet ede ede, yavaş ama bir o kadarda hızlı çıkarıyorum acılarımı gün ışığına. Dün akşam bastıran 6. hissimin çok kuvvetli olduğunu bugün yaşadığım bir olayla kanıtladım. Hislerimi aldırasım geldi.
Bir insan yaşadığı evi, yaşadığı şehri, hatta yaşadığı ülkeyi terk etmeyi emin olun benim kadar istememiştir şu koskoca yer yüzünde. Ne için yaptığımızı hiç birimiz bilmeden birilerine aşık oluyoruz, birilerinin hayatını toparlıyoruz, birilerinin göz yaşını dindiriyoruz. Benim gibi insanlar bilecektir mutlaka. Kendimize hiç bir faydamız yoktur.
"Sevgilime sarıldım. Kokusunu içime çektim derin derin. Bütün vücudum zangır zangır titriyordu. Öyle özlemiştim ki oysa... Nereden bilebilirdim üzerime insafsız bir oyun oynandığını. Nereden bilebilirdim tekrar tekrar aldatıldığımı...
Kızgındım elbette. Beni çok suçlamıştı. Sindiremeyeceğim şekillerde hemde. Oysa ben öyle biri değildim. O günün sonunda arkasından baktım, gülümsedim, james blunt'ın şarkısı çaldı kafamda, hoşçakal sevgilim dedim, el salladım..
Ona son sarılışım olduğunu bilsem daha çok sarılırdım, kokusunu daha fazla çekerdim içime..."
Şimdi yalnız bir kadınım. Tek kişilik odamda, tek kişilik dünyamla başbaşayım. Köşedeki minderde, yeni aldığım koltuğumun yastıklarından birine sarılmış, sezen abladan "lal" dinliyorum. Yaram içimde sinsice büyüyor, bütün bedenimi kemiriyor. "O"nu merak ediyorum. Hayır "O" tahmin ettiğiniz kişi değil. Ama"O"na çok benzeyen biri. Yada ilk tanıştığımda çok benzettiğim biri. Şimdi kafamda çok başka biri olmasına rağmen. Bilmem şu yazdığımı anlayabilen oldumu..(??)
İnsan yaralarını iyileştirebilmiş birini ömrünün sonuna kadar yanında ister ya.. Benimkide o hesap işte kardeşlik.
Beni kimsenin rahatsız edemeyeceği bir kıta arıyorum. Bilen varsa yazsın. Issız adaya bile razıyım.
Neyse ki kısa bir süre sonra bulunduğum yerden göç edeceğim. Her zamanki gibi 90 kilometre öteye gitmeyi kaçış varsayıp, ıssız kadın modeli çizerek, gerizekalı telefonumun biri az ses veren (yada gerçekten sağ kulağım sağırlaşmaya başladı) kulaklığını takıp minibüsün camına kafamı yaslayacağım. Göle bakıp bakıp kendime eziyet edeceğim. Kendimi kime verdim, sahip olduklarımı nerede bıraktım, kalbim nerde, ben nerdeyim diye düşünüp ağlayacağım...
Sanırım ben buradan uzakta daha huzurluyum..Şimdilik böyle işte...Varsın hayat bana vursun. Topla tüfekle saldırsalar yıkılmamak üzere peydahlanmış bir bünyeye sahibim memleketlim...