Dünya içimde dönse...

Ben ne enteresan bir kişilik oldum yahu!
Bugün sınava gitmek üzere uyandığımda sınava iki buçuk saat kaldığını, benim henüz yatakta olduğumu, ve 90 kilometrelik bir yol gitmem gerektiğini aynı anda fark ettim. Annem salonda koşturmaktaydı. Çünkü beni geciktirdiğini uyuyakaldıktan sonra fark etmişti. Ah annem! Desene geç yattım mare gızanım, saatceyzini kur diye. Demez. Saatsiz uyanacak, hipermen ya hatun. Peeeeh...
Herşeye çözüm odaklı bakmak lazımdır. Annem babamı aradı. Bu kız çocuğunu terminale bırakıver dedi. Babam beni Bursa Terminaline bıraktı. Ah ne saadet! Küfür kıyamet!
Ayşeciğimi aradım. Nerdesine cevap olarak minibüsteyim, birazdan hareket edecek dedi. Ben koşturdum. Yetiştim çok şükür.
Ayşe bugün kesinlikle çok güzeldi. Hatta Ayşe'yi ilk kez bir şarkıya bu kadar yakıştırdım.
"Deniz bile acı çeker ah agapimou Gözlerinden yaşlar döker Benim bu derdim gizli kalmaz sevdiğim Figan ile başımdan tüter Kara gözlerine hayran olduğum Memleket kokulu yarim Kırık dillerine meftun olduğum Saçına gül takılı yarim"
Bu kız bazen çok pis ege kokuyor. Erkek olsam zorla alırdım yine alırdım. Kafamda zülfünün bu şarkısı dalgalanırken gülücük attım ayşecike. Gülümsedi. Seviyorum can dostlarımı.
İznik gölü salınırken benim uykum vardı. Pek seyretmedim bu sefer. Zaten hüzün dışında bir getirisi yok bana şu ara.
Birini bırakmışım ardımda. Sarhoş, biçare. Pavyonlara takılıyormuş. Masalarda kadehlere gömülüp, boş gözlerle izliyormuş çevresini. Dedimki: "Sen beni boşver anam babam, yeni hatunlar bul, onlarla gez, seviş, hayatını yaşa..." Sanki çare olacakmış gibi. Hani ben bilirdim aşk acısını. Çektirmezdim. Çektirebilme potansiyeline sahipmişim oysa ki...
Günlerdir içmek istiyorum. Sonra düşünüyorumda dünyanın kahrı ayıkken daha iyi çekiliyor. Sarhoşluk bana dokunuyor. Evet...
Kafamda dönen tilkiler...Ah o tilkiler... Sevgilimin göbeği düşmüş. Kim kaldıracak?
Bugün sporumu yapamadım. Kötü hissetsemde otlarla takviye yapmaya çalışıyorum. Yorgun ve uykusuzdum. Uyandığımda aklıma neden ilk ömer ve mesut geldi? Bu ikisi iyi kız tavlıyorlar. Rüyamda ne gördüm acaba?

Kafamda bir ton şey var aslına bakarsan. Bir gün bu şehirden ayrılırken yeni bir benle ayrılacağım. Ceza nasıl kesilirmiş göstereceğim. Hep hayaliyle yaşadığım, imkanlı olan şeyleri neden yapamadım, sorunlarımı nelerle bastırdım, kendime niye sürekli ceza kestim? Bilmiyorum... Peki o gün geldiğinde bende ipin ucunu kaçırırmıyım acaba diğer hatunlar gibi. Yapmalıyım belki de. Bugüne kadar çektiğim acıların faturalarını birilerine kesmek lazım mutlaka. Direniyorum. Şimdi farkettim.
Savaşmaya devam...
Yarım kalmasın diye anılar. Yarım kalmasın diye hayaller. Devam...
Gücümü tüketmeyen bir ben kaldım galiba yer yüzünde. Hüzünlüyken bile gülen. Ben hayatımda çok kere fenalaştım hatırlıyorum. Her seferinde doping yemiş gibi uyandığım için şükretmelimiyim? Bilmem. Evet galiba. Yoksa bu kadar insanı kim ayağa kaldırırdı söylesene?
Hayır sus söyleme lütfen. Ben tedavi ana değilim. Etim var, kemiğim var, nefes alıyorum, yemek yiyorum, tuvaletede gidebiliyorum. Haaa şu an yazdığıma göre düşünüyorumda, hatta düşüncelerim taştığı için yazıyorum. Koşmam gerek. Hızlanıp, herkesi, herşeyi geride bırakmam gerek. Bunu da biliyorum. Tek sorun uygulamakmış meğer, bak yeni bişey daha keşfettim.
Şimdi ben 3-5 nöbetimi gerçekleştirmeye gidiyorum sevgili blogger camiası.
Birazdan ışıklar sönecek. Güneş ilk pırıltıları ile dağların ardından denizlere süzülüp, oradan şehirlere, daha büyük ve daha daha güzel şehirlere doğacak. Dünya uyuyor. Ben ve benim gibi deliler ayakta. Hadi bakalım. Nöbet yerleri, nöbet düşünceleri boşta kalmasın. Muccckkk!!!