vazgeçmek....
acı bir hitap değilmi...acı ama gerçek...
evet...vazgeçtim....bişeyleri beklemekten....sıkıl..dımmmmmm......
hani gidemiyorumda...kaçamıyorumda...aptal aptal...işe yarayamamak....
sevdiğim benden kilometrelerce uzakta...kokusu olmadan yaşamak zor...
sanki hiç kavuşamayacakmışım gibi :(
insan inciniyor...insan kırılabiliyor..insan boşlukta olabiliyor...
insanlar sizden dimdik olmanızı bekliyorlar...ayakta, yıkılmayan, sapasağlam...
yapamadığınızda güçsüz damgasını yemek çok acıtıyor canınızı...
kendime durup soruyorum...ben özleyemezmiyim??? ben ağlayamazmıyım??? benim canım acıyamazmı???
içimdeki salak seste cevap veriyor:
"sen öyle bir imaj çizdinki etrafına, hayır, özleyemezsinde, ağlayamazsında, canında acıyamaz!!!!"
hayır arkadaşlar...yapamıyorum artık...
içimdeki sesi duyamıyorum...
köşemde, gizlice ağlıyorum...hüngür hüngür hemde...
ben, hayatımın başında, vazgeçtim dünyadan....
nedenmi peki...bir yığın saçma şeyle uğraştım...kalın duvarlarımı görenler beni o kadar güçlü sandılarki...psikiyatriye giderken saçmaladığımı düşündüler...
tamam....ben androit olmalıymışım.....
ancak öyle cevaplanırmış o sorular...
öylece..kaskatı olmalıymışım ben...olamayınca açılmış başıma bu dertler....
umutsuzca yaşamak zaten canımı yakarken...zaten aylar geçmek bilmezken.... zaten en ihtiyacım olduğunda dönüp arkalarına gittiklerinde dostlarım....offf of...ne suç işledim ben...birde durmadan üzerime yığılan sorunlar....artık korkuyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder